Το κόκκινο σκαθάρι των φοινικοειδών

Το κόκκινο σκαθάρι των φοινικοειδών, Rhynchophorus ferrugineus είναι έντομο των τροπικών χωρών της ΝΑ Ασίας. Η πρώτη αναφορά για τοκόκκινο σκαθάρι των φοινικοειδών έγινε το 1891 στην Ινδία. Το 1906 περιγράφεται ως εχθρός του κοκοφοίνικα και το 1917 αναφέρεται

ως σοβαρός εχθρός της χουρμαδιάς στην Ινδία. Από το 1985 επισημάνθηκε στις χώρες της αραβικής χερσονήσου και έκτοτε κατέστη πολύ σοβαρός εχθρός των φοινικοειδώνσε όλες τις χώρες της Μ. Ανατολής. Το 1992 επισημάνθηκε στην Αίγυπτο απ’ όπου μεταφέρθηκε με αθρόες εισαγωγές φοι-

νικοειδών στην Ισπανία το 1993. Παρά τις επανειλημμένες παρεμβάσεις των ισπανικών αρχών στην ΕΕ να κηρυχθεί ως έντομο καραντίνας άμεσα, η αρμόδια επιτροπή της ΕΕ προέβη στην έκδοση της σχετικής οδηγίας στα κράτη μέλη μετά από 14 χρόνια, με αποτέλεσμα λόγω της καθυστέρησης να εξαπλωθεί εκτός από τη νότια Ισπανία και σε όλη την Ευρώπη. Στην Κρήτη επισημάνθηκε για πρώτη φορά το 2005 στην περιοχή της Χερσονήσου λόγω των εισαγωγών προσβεβλημένων φοινικοειδών. Εκτιμάται ότι μέχρι σήμερα έχουν ήδη προσβληθεί και καταστραφεί στην Κρήτη (Λασίθι, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Χανιά) 4.000 φοινικοειδή σε δημόσια πάρκα και ιδιωτικές κατοικίες. Οι προσβολές επεκτείνονται με ένα ρυθμό πολλαπλάσιο του οκτώ κάθε χρόνο. Από τους 4.000 περίπου φοίνικες που έχουν προσβληθεί από το κόκκινο σκαθάρι των φοινικοειδών στην Κρήτη, δύο ανήκουν στο είδος Washingtonia robusta, δύο στον ενδημικό φοίνικα, P. theophrasti, μικρής ηλικίας ύψους 1 μέτρου και οι υπόλοιποι ανήκουν στο φοίνικα των Καναρίων Phoenix canariensis. Υπάρχει εμφανής προτίμηση στον τελευταίο, που επιβεβαιώνει τα διεθνή δεδομένα.

Το κοράκι της Νέας Καληδονίας

Το κοράκι της Νεας Καληδονίας είναι ένα κορακοειδές ενδημικό στη Νέα Καληδονία. Θεωρείται από τους ειδικούς ως ένα από τα πιο έξυπνα ζώα του κόσμου , αν όχι το πιο έξυπνο, αφού έχει παρατηρηθεί επανελλημμένα να χρησιμοποιεί και να εξατομικεύει εργαλεία. Στη φύση, χρησιμοποιεί κλωνάρια των δέντρων , τα οποία σύρει μέσα σε τρύπες όπου υπάρχουν κάμπιες ετσι ώστε να τις κάνει να τα δαγκώσουν για να τις βγάλει έξω. Σε έρευνες που έγιναν με κοράκια που είχαν πιαστεί στη φύση , τους δόθηκε ένα σύρμα που έπρεπε να το λυγίσουν για να πάρει τη μορφή γάντζου , ετσι ώστε να σηκώσουν ένα ελαφρύ κουβαδάκι με φαγητό μέσα. Όλα τα κοράκια το πέτυχαν, χωρίς να έχουν ξαναδεί σύρμα στη ζωή τους. Σε ένα άλλο πείραμα , δινόταν στα κοράκια ένα μικρό κλαδί , με το οποίο έπρεπε να φτάσουν ένα μεγάλύτερο , το οποίο θα χρησιμοποιήσουν για να φτάσουν ένα κομμάτι κρέας , το οποίο δεν το έφταναν με το μικρό. Έξι από τα επτά κοράκια τα κατάφεραν με την πρώτη προσπάθεια. Ακόμα, σε μια δοκιμασία όπου έπρεπε να βάλουν πέτρες μέσα σε έναν κάθετο σωλήνα για να  ανεβάσουν τη στάθμη του νερού που περιείχε ετσι ώστε να φτάσουν το φαγητό που επέπλεε, τα κοράκια όχι μόνο τακατάφεραν, αλλά διάλεξαν μάλιστα και τις μεγαλύτερες πέτρες ,κατανοόντας ότι εκτοπίζουν περισσότερο νερό! Τέλος, μπορούσαν να καταλάβουν τη θέση αντικειμένων που βρίσκονταν πίσω τους κοιτώντας στον καθρεύτη.

 

Το "μικρό ντόντο"

Το μικρό ντόντο (Didunculus strigirostris) , επίσης γνωστό ως περιστέρι με οδοντωτό ράμφος είναι ένα περιστέρι ενδημικό στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Σαμόα . Αν και δεν έχει υπάρχοντα συγγενικά είδη , θεωρείται ότι συγγενεύει γενετικά με το ντόντο ( το λατινικό του όνομα Didunculus σημαίνει μικρό ντόντο)και ότι είναι ο δεύτερος κοντινότερος εν ζωή συγγενής του ντόντο, μετά το περιστέρι του Νίκομπαρ . Εξ'αιτίας της καταστροφής του βιοτόπου του, την μικρή γεωγραφική του εξάπλωση , του κυνηγιού και ορισμένων περιβαλλοντικών παραγόντων , θεωρείται ότι μόνο 70-380 άτομα απομένουν στη φύση , ενώ κανένα δεν ζει σε αιχμαλωσία. Ακόμα, έρευνες που έγιναν πάνω στο είδος απέτυχαν να βρούν φωλιές με αυγά ή νεοσσούς. Είναι πιθανό η θνησιμότητα των νεοσσων να είναι υψηλή ή απλά ο πληθυσμός που παρατηρήθηκε να ήταν ένας πληθυσμός από γέρικα πτηνά. Έτσι , οι επιστήμονες φοβούνται ότι αν συνεχίσει έτσι, αργά ή γρήγορα θα έχει την ίδια μοίρα με το πραγματικό ντόντο.

Μασκοφόρος Σούλα

Η μασκοφόρος σούλα (Sula dactylatra) είναι είδος που αναπαράγεται στον Ειρηνικό και στον Ατλαντικό ωκεανό. Είναι εκπληκτικοί κολυμβητές και πήραν το όνομά τους από το χαρακτηριστικό μαύρο σχέδιο στο κεφάλι τους που μοιάζει με μάσκα.

Αετός των Φιλιππίνων

Ο Αετός των Φιλιππίνων είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, ένας από τους πολύ μεγάλους αετούς του Παλαιού Κόσμου. Απαντά αποκλειστικά στις Φιλιππίνες, η επιστημονική του ονομασία είναι Pithecophaga jefferyi και δεν περιλαμβάνει υποείδη.

Ο αετός των Φιλιππίνων είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος αετός στον κόσμο και ο δεύτερος βαρύτερος, μετά τον Θαλασσαετό του Στέλερ (Haliaeetus pelagicus). Ωστόσο, αποτελεί ταυτόχρονα και τον σπανιότερο αετό παγκοσμίως με λιγότερα από 800 άτομα να επιβιώνουν στα δάση του συγκεκριμένου ασιατικού αρχιπελάγους. O αετός των Φιλιππίνων πήρε την επιστημονική του ονομασία, επειδή πιστευόταν ότι τρέφεται αποκλειστικά με πιθήκους, κάτι που έχει αποδειχθεί ανακριβές. Αυτό μπορεί να συνέβη, επειδή το πρώτο δείγμα που εστάλη και εξετάστηκε βρέθηκε να περιέχει αχώνευτα κομμάτια ενός πιθήκου στο στομάχι του. Βέβαια, οι παλαιοί ερευνητές σωστά υποστήριζαν ότι, οι πίθηκοι είναι τα μόνα θηράματα που υπάρχουν σε αφθονία στα νησιά και μπορούν να συντηρήσουν ένα πτηνό τέτοιου μεγέθους. Όμως, κατοπινές έρευνες έδειξαν ότι οι πίθηκοι αποτελούν μέρος μόνον του διαιτολογίου των αετών και, μάλιστα, σχετικά μικρό.Μελέτες των υπολειμμάτων από φωλιές, έδειξαν ότι ο αετός των Φιλιππίνων είναι ένας ευκαιριακός (opportunist) κυνηγός, που εκμεταλλεύεται κάθε διαθέσιμο θήραμα (από νυχτερίδες των 10 γραμμαρίων, μέχρι ελάφια των 14 κιλών. Τρέφεται με, σχεδόν, όλα τα αυτόχθονα θηλαστικά και μερικά ερπετά, με προτιμώμενο θήραμα τα δερμόπτερα Cynocephalus volans, αλλά και πιθήκους, βούκερους, χοίρους, πουλερικά, ακόμη και μικρά σκυλιά, ανάλογα με την διαθεσιμότητα της τροφής και -στην περίπτωση ανατροφής των νεοσσών- την θέση της φωλιάς .
Παρατηρήσεις στο Μιντανάο έδειξαν υψηλή δραστηριότητα μεταξύ 09.00 και 10.00 το πρωί και, αργότερα, γύρω στις 14:00, που κρίθηκε να συνδέεται με το κυνήγι. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων ο αετός των Φιλιππίνων εποπτεύει τον χώρο από θέση ποσταρίσματος (perch), συνήθως σε μια δασωμένη πλαγιά σε μια κοιλάδα και σε αρκετό υψόμετρο. Από αυτήν την θέση και με διαδοχικές αερολισθήσεις (glidings) απόστασης 75-125 μέτρων, ο αετός αλλάζει διαρκώς θέσεις, σε κάθε μία από τις οποίες εποπτεύει για 5-10 λεπτά, μέχρις ότου καταλήγει, σχεδόν, στον πυθμένα της κοιλάδας. Τότε, εκμεταλλευόμενος τα θερμικά ρεύματα, αρχίζει να ανακτά ύψος μέχρις ότου βρεθεί στην αρχική θέση.

Δεδομένου ότι σπάνια φτεροκοπεί, με την στρατηγική αυτή ο αετός των Φιλιππίνων αποσκοπεί στον αιφνιδιασμό της λείας και την σύλληψή της με μικρή καταδίωξη. Ωστόσο, μπορεί να εισβάλλει και στο θόλο των δένδρων, όπου συχνάζουν τα δερμόπτερα θηλαστικά Cynocephalus volans, τα αγαπημένα του θηράματα, επειδή είναι νυκτόβια και κουρνιάζουν εκεί κατά την διάρκεια της ημέρας. Ο αετός των Φιλιππίνων κυνηγάει συνήθως μοναχικά, αλλά μπορεί να το κάνει και κατά ζεύγη, ιδιαίτερα όταν στοχεύει πιθήκους, οπότε το ζευγάρι συνεργάζεται (το ένα πουλί τρομάζει τον πίθηκο και το άλλο τον συλλαμβάνει).
 

Φαλαινοκαρχαρίας

Αυτός ο τεράστιος καρχαρίας είναι το μεγαλύτερο ψάρι στον κόσμο και μπορεί να ζυγίζει πάνω από 20 τόνους .Η ουρά του μπορεί να έχει μήκος 2,5 μέτρα από άκρο σε άκρο και το στόμα του είναι αρκετά πλατύ ωστε να καταπιεί έναν κολυμβυτή κατά μήκος . Ευτυχώς , αυτό το γιγάντιο ψάρι δεν ενδιαφέρεται για ανθρώπους . Τρέφεται αποκλειστικά με πλαγκτόν και μικροσκοπικά . Κολυμπά κοντά στην επιφάνεια , προσλαμβάνει μεγάλες ποσότητες νερού και στη συνέχεια φιλτράρει την τροφή του με τα βράγχιά του . Μερικές φορές οι φαλαινοκαρχαρίες συγκρούονται με πλοία , κατά τα άλλα όμως εμφανίζονται σπάνια . Γεννούν τα μεγαλύτερα αυγά στον κόσμο , με μήκος εως 30 εκ.
 

Μακάο με μπλέ φτερά

Με μήκος 44 εκ. ο Μακάο με μπλέ φτερά, είναι από τους μικρότερους Μακάο.
Κατάγεται από τη νοτιοανατολική  Βραζιλία, την ανατολική  Παραγουάη και τα πιο βορειοανατολικά μέρη της Αργεντινής.
Ο Μακάο με μπλέ φτερά ήταν παλαιότερα ιδιαίτερα διαδεδομένος.
Σήμερα περιορίζεται σε απομονωμένες δασικές περιοχές στο εσωτερικό των χωρών. Αλλά και εκεί με την καταστροφή των δασών, ο βιότοπός του, περιορίζεται συνεχώς.
Η επώαση διαρκεί 24-26 ημέρες, τα μικρά μένουν στο κουτί - φωλιά 8-9 εβδομάδες.